Ξαστεριά

Είμαι κάπως σήμερα. Φεύγει κι αυτή η κοντινή μου φίλη για Γερμανία μόνιμα, μαζί με τα δυο της παιδιά. Μου το είπε χτες. Θα μένουν κοντά σε μια γειτονιά Ελλήνων μεταναστών, που θα της βρουν δουλειά γρήγορα. Θα ανταμειφθεί λέει για όσα έχει σπουδάσει, για όσα αξίζει.., για τα παιδιά της», το έβγαλε από μέσα της με ένα ήσυχο, πνιγμένο αναστεναγμό!

Πολλά τα συναισθήματα, ανάμεικτα. Λίγη υποστηρικτική χαρά για τη φίλη της, λίγη περηφάνια για την τόλμη της να το δοκιμάσει, λίγη πίκρα που την αφήνει πίσω, λίγη θλίψη για τον ίδιο της τον εαυτό που μένει εδώ. Και κυρίως αγωνία μην εγκαταλείψει και η ίδια..

«Έλενα, πόσοι θα μείνουμε εδώ; Όλοι φεύγουν! Θα ερημώσει η Ελλάδα..»

Είχα ήδη βουρκώσει! Τα μάτια μου τα έλεγαν όλα..

Ένα γαμώτο που η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Με πονάει που όσοι είναι άξιοι απαξιώνονται, όσοι έχουν όνειρα λέγονται ονειροπόλοι και ψευτο-ευαίσθητοι και όσοι έχουν μάθει να τα βρίσκουν όλα έτοιμα χωρίς κόπο, ανταμείβονται γι’ αυτό και συνεχίζουν αδιάκοπα,  χωρίς καμία ενοχή, χωρίς συνείδηση, χωρίς φραγμούς,  ελαφρά τη καρδία.

Της είπα πως θα μείνω, έτσι αυθόρμητα! Δεν πάω πουθενά! Θα μείνω εδώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι, να κάνω παρέα με όσους αγωνίζονται να επιβιώσουν, αγκομαχούν και πάντα ελπίζουν ότι δε μπορεί, κάποια στιγμή, θα κάνει ξαστεριά. Μια ξαστεριά ολόδική τους.

Συγκινούμαι, γιατί πάντα έλεγα ότι θα ήθελα να ζήσω σε μια εποχή με ανατροπές, με ανθρώπους συμμάχους που κινητοποιούνται για κάτι ιερό, έρχονται πιο κοντά, από ανάγκη αν θες και ξαναμαθαίνουν πόσο νόημα έχει η αλληλεγγύη και η λέξη άνθρωπος.

Δεν έχω μάθει να φεύγω στα δύσκολα. Ο δάσκαλος μου έλεγε ότι το ίδιο πείσμα που με κολλάει στον τοίχο, το ίδιο με κάνει και να τον αντιμετωπίζω.

Θα μείνω! Κι αν ερημώσει η Ελλάδα θα μείνω με τα θηρία, με αυτούς που ξέρουν να επιβιώνουν πάνω στα βουνά, με αυτές που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με λίγο γάλα και πολλή αγάπη, με όσους κάνουν αυτό που τους αρέσει, έστω και στη φαντασία τους, με όσους προχωράνε χέρι- χέρι κρατώντας τις καρδιές τους κοντά, με όσους ζεσταίνονται από τα άδεια σπιρτόκουτα, με όσους μαθαίνουν από τη ζωντανή ιστορία και όχι αυτή των βιβλίων,  με όσους τα παρατάνε πληγωμένοι και δεν ξεχνούν ότι είναι άνθρωποι..

Με πήρε μια καλή αγκαλιά και μου είπε «Ναι, Έλενα, τότε θα κάνει ξαστεριά!»

—————————————————————–

Αρθρογραφεί η Έλενα Καβροχωριανού, 8/10/2011