Δεν είναι εύκολο να έρθουμε κοντά, ιδιαίτερα κοντά με κάποιον άλλον άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάποιο ερωτικό σύντροφο.  Πολλές φορές λέμε άλλα από αυτά που πραγματικά σκεφτόμαστε, περνάμε διαφορετικά νοήματα για τον εαυτό μας από αυτό που είμαστε και παρουσιάζουμε προς τα έξω μία εικόνα που σύμφωνα με τη γνώμη μας θα είναι πιο αρεστή στον άλλο, με αποτέλεσμα συχνά άλλα να θέλουμε, άλλα να νιώθουμε και άλλα να κάνουμε.

Σε μια στιγμή ξεσπάσματος ο Β. μου εξομολογείται «Πάλι απογοητεύτηκα. Δεν συγχρονιζόμαστε. Όταν θέλω να συναντηθούμε και είμαι αισιόδοξος, εκείνη δεν μπορεί και όταν εκείνη προτείνει κάτι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για μένα. Έχω ξενερώσει που δεν κυλάει ομαλά. Δεν νομίζω ότι είναι ο άνθρωπος που ψάχνω τελικά. Μας χωρίζουν οι διαφορετικές νοοτροπίες μας, ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει, δεν έχουμε κοινά.» Συχνά αναφέρει ότι συνήθως οι κοπέλες που τον ενδιαφέρουν δεν νιώθουν το ίδιο για εκείνον, αντίθετα τον πλησιάζουν όσες δεν τον ελκύουν τόσο.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της επαναλαμβανόμενα μάταιης προσπάθειας του Β. είναι ότι για άλλη μια φορά νιώθει μεν μόνος και απογοητευμένος, αλλά και
παράλληλα ελεύθερος, μια αίσθηση που σχεδόν τον ανακουφίζει, αφού σκέφτεται να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς δεσμεύσεις.
Η Θ. μου εκφράζει ότι της λείπει έντονα μια συντροφική σχέση στη ζωή της αυτή την περίοδο. Θα ήθελε να βρει έναν άνθρωπο να μοιράζεται μαζί του τις σκέψεις της, τον χρόνο της, να περνάει όμορφα, όμως στις κοινωνικές τις συναναστροφές και εξόδους δείχνει συχνά απόμακρη, πολύ χαλαρή με τις εφήμερες σχέσεις και ότι προτιμάει να είναι ανεξάρτητη και μόνη, χωρίς να πιέζει και να πιέζεται! Το μόνιμο παράπονό της είναι ότι όλοι δείχνουν ότι δεν θέλουν σταθερές και οικείες σχέσεις πια και αυτό την μπλοκάρει.

Η Δ. αισθάνεται μεγάλη μοναξιά μέσα στη σχέση της. Όπως μου αναφέρει: «Ο καθένας ασχολείται με τις καθημερινές του έγνοιες και είναι κλεισμένος στον δικό του κόσμο. Υπάρχει ένα βαρύ κλίμα στον αέρα και δύσκολα πλησιαζόμαστε, εξάλλου τι να πούμε πια, είναι λίγο μάταιο, κουραστήκαμε».  Διαπιστώνει όμως ότι ως συνήθως περιμένει ο ένας από τον άλλο να του φτιάξει τη διάθεση και να κάνει το πρώτο βήμα και η απογοήτευση είναι μεγάλη όταν δεν συμβαίνει πια αυτό.

Κάθε σχέση έχει τους δικούς της κανόνες, όρια και τρόπους που λειτουργεί, πολύ απλά γιατί κάθε σχέση είναι ένας μοναδικός συνδυασμός του «εγώ», του «εσύ» και του «μεταξύ μας». Επίσης κάθε σχέση είναι δυναμική και μεταβάλλεται διαρκώς σαν ένας ζωντανός οργανισμός που περνάει από διάφορα στάδια εξέλιξης.

Πόσο καλά άραγε γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πόσο κοντά τον αφήνουμε να πλησιάσει κάποιον άλλο; Επιτρέπουμε στον άλλο να έρθει κοντά μας; Ποια είναι τα όρια της μεταξύ μας απόστασης και τελικά πόσο κοντά αντέχουμε ο ένας τον άλλο;

Προτού επιρρίψουμε τις ευθύνες στον άλλο για τη δυσκολία που βιώνουμε συνάπτοντας όμορφες σχέσεις, ας αναλογιστούμε πρώτα τι αναζητάμε εμείς από μια σχέση σε αυτή την περίοδο της ζωής μας, πώς την φανταζόμαστε, τι επιθυμούμε και τι προτιμάμε, πόσο πραγματικά έτοιμοι είμαστε να αφήσουμε κάποιον να μας γνωρίσει όπως πραγματικά είμαστε, τι μας φοβίζει και τι μας δυσκολεύει να νιώσουμε οικεία και άνετα με τον άλλο;

Ποιος είναι ο κύριος ρόλος που έχουμε στη σχέση μας; Συνήθως στηρίζουμε ή στηριζόμαστε από τον άλλο; Και τι γίνεται όταν αλλάζουν οι ρόλοι και ο ένας από τους δύο αλλάζει θέση ή στάση; Εξακολουθούμε να συμπληρωνόμαστε και να υπάρχει ευελιξία στη σχέση ή απογοητευόμαστε και τα παρατάμε;

Αυτές οι εσωτερικές διερωτήσεις μπορούν να μας βοηθήσουν να λάβουμεεπίγνωση τόσο της εσωτερικής, αλλά και της εξωτερικής εικόνας του εαυτού μας, αλλά και του τρόπου που σχετιζόμαστε στο εδώ και τώρα. Έχει σημασία να μπορούμε να αντιληφθούμε τον τρόπο που εκφράζουμε προς τα έξω όσα είμαστε, τον τρόπο που φερόμαστε σε σχέση με κάποιον άλλο, αλλά και τον τρόπο που ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά του. Τα μηνύματα που στέλνουμε ανταποκρίνονται ειλικρινά στο μέσα μας ή όχι; Μήπως μεταφράζουμε όσα λέει και κάνει ο άλλος με το προκατειλημμένο φίλτρο των δικών μας επιθυμιών ή φόβων;

Πηγαίνοντας σε βάθος, ο τρόπος που επιχειρούμε να σχετιστούμε με κάποιον άλλον φανερώνει αρχικά την αξία που δίνουμε στον εαυτό μας, την πρωταρχική μας δηλαδή αίσθηση και πεποίθηση για το τι αξίζουμε ως οντότητες, αλλά και τη ριζωμένη μέχρι στιγμής ιδέα μας για την αξία των άλλων.

Όποιο κι αν το μοτίβο που μέχρι στιγμής ακολουθούμε στη συσχέτισή μας με τους άλλους, ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσουμε, να μάθουμε και να τολμήσουμε να χτίζουμε ισότιμες, καθαρές, ειλικρινείς και ουσιαστικές σχέσεις αμοιβαίας αποδοχήςκαι εκτίμησης, απολαμβάνοντας έτσι την οικειότητα που τόσο πραγματικά έχουμε ανάγκη.

_________________________________________________

Αρθρογραφεί η Έλενα Καβροχωριανού

Δημοσιεύτηκε στο flowmagazine.gr, 15/12/2015