Πώς γνωρίστηκα με το ψυχόδραμα

Μόλις είχα ορκιστεί πτυχιούχος,με την τήβεννό μου και όλες τις επισημότητες, σαν φιλόλογος του περιβόητου αυτού τμήματος Φ.Π.Ψ (λίγο φιλολογία, λίγο φιλοσοφία, λίγο παιδαγωγικά και κάτι τίς περισσότερη ψυχολογία). Θά’ μουν τότε 22 χρονών.

Αποφάσισα ότι η φιλολογία δεν μου αρκούσε. Ήθελα να κάνω στη ζωή μου κάτι που να μπορώ να υποστηρίξω, κάτι με το οποίο να χαίρομαι, να με εκφράζει. Η ψυχολογία ήταν πάντα κάτι που με συνάρπαζε. Έτσι από την μέρα της ορκωμοσίας, μέχρι τις κατατακτήριες, που γίνονταν έναν μόλις μήνα μετά, ρίχτηκα ξανά στα βιβλία, με στόχο να βρω την κατεύθυνση που πίστευα ότι θα μου ταίριαζε.

Έτσι και έγινε! Θέλετε το μεγάλο πάθος, η αφοσίωση ή ο στόχος που στεκόταν ακλόνητος μπροστά μου, πέρασα στην Ψυχολογία του Παν/μίου Αθηνών.

Τα βιβλία πια δεν είχαν για μένα το νόημα που είχαν στην αρχή, ως φοιτήτρια, μαθημένη να διαβάζω με το “ν” και με το “σ”. Διάβαζα πλέον για να μάθω, και όχι για να παπαγαλίσω και να γράψω άριστα. Και νομίζω ότι γι’ αυτό το λόγο έμαθα περισσότερα από όσα περίμενα τελικά.

Μου έλειπε όμως η δράση, η πραγματικότητα, η πράξη, η εφαρμογή όσων έγραφαν οι σημειώσεις των μαθημάτων και όσων εισηγούνταν οι καθηγητές. Έτσι, θέλησα για την εξάσκησή μου να παρακολουθήσω ως παρατηρήτρια την δουλειά ενός ψυχολόγου, που έχει εμπειρία. Μου πρότειναν να πάω στο Δήμο Υμηττού, όπου κάποιος ειδικός έμπαινε στις σχολικές τάξεις και τους ευαισθητοποιούσε πάνω σε θέματα ψυχολογίας. Πού και πού είχε την πόρτα του γραφείου του ανοιχτή για όποιο παιδί ή εκπαιδευτικό επιθυμούσε να μιλήσει ιδιαιτέρως στον ψυχολόγο.

Βρέθηκα λοιπόν κι εγώ εκεί. Από την αρχή μου ζήτησε να μιλάμε στον ενικό (!), μιλούσε απλά, και ένιωθα αμέσως ότι είναι ένας άνθρωπος που μπορούσα να του πω τα πάντα! Τον παρακολουθούσα με μεγάλη όρεξη και ρούφαγα σαν σφουγγάρι τις καινούριες πληροφορίες.

Χρησιμοποιούσε πολύ τις εικόνες και τη δράση στις συναντήσεις του με τους μαθητές. Ό,τι ερχόταν στην κουβέντα το μετέτρεπε σε εικόνα. Μια φορά θυμάμαι με είχε ρωτήσει τί βλέπω απέναντί μου ή τί θα ήθελα να έχω απέναντί μου και του είχα απαντήσει ότι βλέπω ένα τζάκι που θέλω να κουρνιάσω δίπλα του. Όλη η διαδικασία της ανάπτυξης της προσωπικότητας και της αυτογνωσίας ήταν ζωντανή ή αλλιώς βιωματική. Αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιούσε σε ομάδες και στα ατομικά του περιστατικά.

Αυτό λοιπόν όλο το ονόμαζε ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ. Λέξη για μένα μαγική. Σχεδόν καινούρια και ενδιαφέρουσα. Κάτι νέο ανοιγόταν μπροστά μου. Με προσκάλεσε σε ένα διήμερο εργαστήρι εισαγωγής στο ψυχόδραμα που οργάνωνε τότε. Πήγα και από τότε δεν ξαναέφυγα. Ναι, ήξερα ότι όταν θα μεγάλωνα θα γινόμουν ψυχοδραματίστρια.

Από την βιωματική του ομάδα που γινόταν σταθερά μία φορά την εβδομάδα, κατέληξα να εκπαιδευτώ σ’ αυτή τη μέθοδο ψυχοθεραπείας ή μάλλον ανάπτυξης της προσωπικότητας. Εντωμεταξύ τελείωσα και τη σχολή ψυχολογίας.

Σήμερα, έχω την τύχη και τη χαρά να συνεργάζομαι με αυτόν τον ψυχολόγο, τον Κώστα, το Λέτσιο, τον ιδρυτή του Ψυχοδραματικού Κέντρου Ανάπτυξης της Προσωπικότητας (ΨΥΚΑΠ), τον δάσκαλο και συμπαραστάτη. Του οφείλω άλλωστε πολλά! Την αναγέννησή μου και την πίστη στο όραμά μου!

—————————————————————-

Αρθρογραφεί η Έλενα Καβροχωριανού, 15/9/2011