ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ PLAYBACK:

Το playback είναι είδος αυτοσχεδιαστικού θεάτρου στο οποίο δεν υπάρχει συγκεκριμένο σενάριο και σκηνοθεσία και όπου πρωταγωνιστές είναι το ίδιο το κοινό. Οι δικές του ιστορίες καθημερινές, βιωματικές ιστορίες αποτελούν το υλικό πάνω στο οποίο 4 ηθοποιοί και 1 μουσικός παίζουν αυτοσχεδιάζοντας, μέσα από κάποιες φόρμες. Ο συντονιστής αποτελεί τον δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ του κοινού και των ηθοποιών.

ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ PLAYBACK:

Αναζητώντας τις ρίζες του playback, κάνουμε μία σύντομη αναδρομή στο 1921, όπου ο Moreno (1889-1974), πατέρας του ψυχοδράματος, στρέφεται για πρώτη φορά στο θέατρο, όπου ξεκινάει να σκηνοθετεί αυτοσχέδιες ερασιτεχνικές παραστάσεις, στις οποίες δε συμμετέχουν επαγγελματίες ηθοποιοί, δεν υπάρχει συγκεκριμένο σενάριο ή ακόμα και θεατρική σκηνή. Έτσι δημιουργεί το 1922 στη Βιέννη το «αυτοσχέδιο θέατρο», ένα πειραματικό θέατρο 50 θέσεων, όπου όλοι οι συμμετέχοντες είναι ηθοποιοί και κοινό ταυτόχρονα. Το 1926 ο Moreno, αφήνει τη Βιέννη και μετακομίζει στην Αμερική, όπου δουλεύει πάνω στη μέθοδο του ψυχοδράματος. Ένας από τους μαθητές του Moreno, ο Jonathan Fox, ξαναζωντανεύει το πειραματικό αυτό θεατρικό είδος στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Το 1975 ιδρύει το πρώτο θέατρο playback στη Νέα Υόρκη μαζί με την Jo Salas (εκπαιδευόμενη μουσικό και ακτιβίστρια). Η πρώτη ομάδα θεάτρου playback ανέπτυξε και καθιέρωσε τις φόρμες πάνω στις οποίες αυτό βασίζεται. Άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολεία, φυλακές, συνέδρια, φεστιβάλ, σε μια προσπάθεια ενθάρρυνσης των ατόμων να ακουστούν οι δικές τους καθημερινές, προσωπικές ιστορίες.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ PLAYBACK:

Μέσα από την έκφραση και το μοίρασμα των προσωπικών εμπειριών του κοινού και τη διαφορετική οπτική με την οποία αποδίδονται αυτές από τους ηθοποιούς, το κοινό αναβιώνει και ανακαλύπτει νέες πτυχές των εμπειριών του.

___________________________________________