Μοναξιά

Κενό. Απέραντο βαθύ κενό. Είναι στιγμές που νιώθεις ότι είσαι μόνος, όπως όταν γεννήθηκες.

Στιγμές που αδειάζεις απροστάτευτος. Ένα μικρό κορίτσι. Ένα μικρό αγόρι. Βγήκε και αντίκρισε τον κόσμο, στον οποίο άλλοι τον φέρανε. Και κατά βάθος ήξερε ότι η ζωή αυτή ανήκει σε κείνον μόνο.

Συμπαραστάτες του θα μείνουν για λίγο μόνο οι γεννήτορες και όσοι έρθουν στο δρόμο του. Γονείς, φίλοι, σύντροφοι μπορεί να είναι πλάι, αλλά έχουν και τη δική τους ζωή να φέρουν σε πέρας.

Μοναξιά. Σιωπή και θλιβερή ησυχία. Μόνος παλεύεις, μόνος αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου και μόνος πορεύεσαι στην ουσία.

Οι λέξεις είναι βαριές καμιά φορά. Το ίδιο και τα συναισθήματα. Βαρύτητα αβάσταχτη.

Πέτρα που τη σηκώνεις με δυσκολία. Ίδια αμετάλλακτη πέτρα. Δεν παίρνει άλλα σχήματα, είναι αυτή, η ίδια που πρωτοάγγιξες, η ίδια γνώριμη μοναξιά. Αυτή που σε κάνει να ζηλεύεις την ελαφρότητα και την ανεμελιά. Την αντίθετή της όψη. Το μισογεμάτο ποτήρι.

Θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει παλιότερα:

Η μοναξιά, αυτή που σε φέρνει δίπλα στον εαυτό σου,

να ακουμπήσεις, να ακούσεις βαθειά τη φωνή σου,

τί σου ζητάει απ’ τη ζωή και τί ονειρεύεται..

Η μοναξιά που σε βοηθάει να σε γνωρίσεις,

αγγίζει βαθιές πληγές και ανοίγει κλειδωμένα συρτάρια της καρδιάς σου.

Σε πονάει, μα είναι αληθινά ειλικρινής και σε δυναμώνει τόσο που σε μαθαίνει να πιστεύεις σε σένα και να πατάς γερά στα πόδια σου,

Σε μεγαλώνει ώσπου να ξέρεις καλά ότι ήρθε η ώρα να αποφασίσεις και να την αφήσεις σαν παλιά αγαπημένη..

Αγάπησέ την και κράτησε ό,τι σου προσφέρει,
μα μη γίνει η μοναξιά συνήθειά σου..
προχώρα και ασ’ τη να σε κοιτάει καθώς θα φεύγεις..

Η ελαφρότητα σε περιμένει ξανά!

—————————————————————–

Αρθρογραφεί η Έλενα Καβροχωριανού, 30/9/2011