Φθινοπωρινός ήλιος

Ξημέρωσε. Μπήκε ο Οκτώβρης. Κάτω από τη ζεστή, αλλά λεπτή κουβερτούλα, ανοίγω δειλά τα μάτια. Ο ήλιος έχει βρει τον τρόπο να μπει από τις χαραμάδες. Τρεμοπαίζει στις κουρτίνες, κάνει γκελ στον καθρέφτη από εκεί έρχεται μια βόλτα στα βλέφαρά μου.

Έχει και σήμερα ήλιο λοιπόν. Καλό αυτό. Ξέρω ότι το φυσικό αυτό ξυπνητήρι θα ακούγεται αραιότερα όσο φθινοπωριάζει για τα καλά. Οι  απαλές ακτίνες του στο υπενθυμίζουν. ότι Ο ήλιος στο εξής θα μισοκρύβεται, αλλά και πάλι  θα συνεχίζει να υπάρχει πίσω από τα σύννεφα.

Καλή ιδέα. Δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Πίσω από τα σύννεφα της κάθε κρίσης, της κάθε κακής στιγμής, της κάθε δυσκολίας ο ήλιος είναι κρυμμένος, αλλά υπάρχει εκεί σταθερά.  Και ναι, δεν είναι ρομαντική σκέψη, είναι αλήθεια!

Ο ήλιος είναι πάντα εκεί κι εμείς γυρίζουμε γύρω του χρόνια τώρα. Και μάλιστα όπως λένε οι επιστήμονες, νιώθουμε τη ζέστη του ακόμα πιο έντονη τα τελευταία χρόνια. Ίσως αποφάσισε από μόνος να μας κάνει ένα δώρο. Να μας ζεσταίνει περισσότερο τώρα, που δυσκολευόμαστε από οικονομικής απόψεως να βρούμε τη ζεστασιά από άλλες πηγές ενέργειας, όπως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Ο γάτος στην άκρη του κρεβατιού τεντώνεται και έπειτα αφήνεται σε ένα μακρύ χασμουρητό.  Έρχεται κοντά για το πρώτο χάδι της ημέρας. Λίγα λεπτά γουργουρίσματος και χαλάρωσης πριν το ξύπνημα. Είναι ωραία αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου άγνοιας και ξεγνοιασιάς που περνούν  προτού επιστρέψεις για τα καλά από τον ύπνο στην πραγματικότητα. Τότε που για λίγο, δεν ξέρεις ακριβώς ποιος είσαι, πόσο χρονών, και τι κάνεις στη ζωή σου.

Αλήθεια τώρα. Ξανασυστήνεσαι για δευτερόλεπτα. «Καλημέρα, με λένε Έλενα. Νομίζω είναι Δευτέρα. Ναι, σήμερα είναι μια καινούρια μέρα. Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.»

Ο γάτος πήρε το μήνυμα. Του έκλεισα με νόημα το μάτι και πεταχτήκαμε από το κρεβάτι με ένα σάλτο!

Καλημέρα!

—————————————————————–

Αρθρογραφεί η Έλενα Καβροχωριανού, 3/10/2011