Μια τοσοδούλα μικρή στιγμούλα

Αναταραχή, αβεβαιότητα, ανασφάλεια, φόβος, απογοήτευση. Μερικές από τις έννοιες που επανέρχονται συχνά στο καθημερινό λεξιλόγιο.

Τις μυρίζεις στις βαριές συνομιλίες, τις ακούς στους μονόλογους της σκέψης.

Τις βλέπεις στα σφιγμένα χέρια, στις απότομες κινήσεις, στον ανήσυχο τόνο της φωνής.

Περπατάς στο δρόμο και αντικρίζεις φευγαλέα μάτια θλιμμένα, ταλαιπωρημένα, άδεια.

Πόδια που τρέχουν γρήγορα, για να μην προλάβουν να σταθούν και πέσουν στο κενό.

Η σκέψη τρέχει και το βήμα ακολουθεί στην ίδια ταχύτητα. Η ταχύτητα παρατείνει τη λήθη είχα διαβάσει ανάμεσα στους στοχασμούς του Μ. Κούντερα.

Δεν υπάρχει χτες, σήμερα, αύριο. Δεν υπάρχει τίποτα. Κανείς δε βλέπει τριγύρω του την ώρα που τρέχει.

Το απότομο σταμάτημα στο φανάρι για να περάσεις τη διάβαση συνοδεύεται από αναστεναγμό. Κομμένη ανάσα, ταχυπαλμία. Όχι, όχι, αυτό το σταμάτημα δε χαλαρώνει.  Μεγεθύνει μόνο, την αγωνία, την ένταση που κουβαλάς. Σε κυριεύει μια λαχτάρα να τρέξεις, να βρεις άλλη διέξοδο, να ξεφύγεις απ’ το εγκλωβιστικό αυτό  ‘στοπ’!

ΣΤΟΠ! Κι εγώ τι κάνω; Πώς φαίνομαι άραγε εγώ;  Πώς μοιάζουν τα δικά μου μάτια, πώς κινούνται τα δικά μου πόδια αυτή τη στιγμή;

Σταματάω. Μένω ακίνητη.

Έτσι ίσως μπορέσω να μετρήσω καλύτερα το ρυθμό μου. Να δώσω χώρο στις αισθήσεις να επιστρέψουν.  Ίσως έτσι δοκιμάσω απ’ την αρχή να περπατήσω αργά, απολαυστικά, να ξαναβρώ το δικό μου ξεχασμένο τέμπο.

Ναι, ίσως έτσι σταματήσω να μονολογώ. Ησυχία για λίγο. Άδειασμα μες στη σιωπή…

Δεξιά μου, αυτός ο κοστουμαρισμένος κύριος κάνει μία αστεία γκριμάτσα. Από απέναντι ακούγεται ένα πηγαίο, αυθόρμητο γέλιο. Ένα αγοράκι γκρινιάζει πεισματάρικα. Ένα ζευγάρι παππούδων στέκεται αγκαζέ.

Ένα μωρό στο καροτσάκι κοιτάζει τον ουρανό ανέμελα. Με παρακινεί να δω ψηλά κι εγώ. Μένω εκεί αργά, να παρατηρώ τα σύννεφα, να φαντάζομαι σχήματα.

Μερικές ανάσες και ένα μειδίασμα.  Τώρα, ναι, νιώθω το αεράκι. Περνάει μέσα απ’ τα ρούχα μου, ανάμεσα στα δάχτυλα, ελαφραίνει το βλέμμα. Στην μικρή αυτή, τοσοδούλα στιγμή, όλα είναι απλά.!

Οι πρώτες ψιχάλες ξεκινούν μια παλιά μελωδία ..!

I’m singing in the rain… just singing in the rain, what a glorious feelin’  and I’m happy again..

—————————————————————–

Αρθρογραφεί η Έλενα Καβροχωριανού, 20/9/2011